...आणि सुशील भाट ‘सीए’ झाला!

आज घरकामाला का आली नाहीस? असे म्हणून ती महिला मीराबाईंना वाट्टेल ते बोलू लागली. आपली तब्येत ठीक नाही, असे मीराबाई क्षीण आवाजात कसेबसे सांगत होत्या. मात्र, ती बाई मनाला येईल त्या शब्दात मीराबाईंचा अपमान करत होती. हे सगळे मीराबाईंचा दहा वर्षांचा मुलगा सुशील ऐकत होता. १८-१८ तास कष्ट करत अत्यंत गरिबीमध्ये आई घर सांभाळायची. आईचा अपमान सुशीलच्या जिव्हारी लागला. आपण गरिबीतून बाहेर यायचे, काहीतरी बनायचे असे त्यांनी ठरवले. आज तेच चोपडा, जळगावचेसुशील ‘सीए’ आहेत. अर्थात, ‘सीए’ होणे अशक्य नाही. मात्र, ज्या परिस्थितीतून, ज्या पार्श्वभूमीतून सुशील यांनी ‘सीए’ व्हायचे स्वप्न पूर्ण केले, तो एक प्रेरणादायी प्रवास आहे.

भाट समाजातले रघुवीर आणि मीराबाई हे दाम्पत्य. रघुवीर एका हाताने दिव्यांग, मणक्यांची शस्त्रक्रिया झालेले. ते बाजारातफळांची हातगाडी लावायचे. मीराबाई घरकाम करायच्या. या दोघांचा कष्टाचा दिवस सुरू व्हायचा तो रात्री केव्हा तरी मावळायचा. घरात हातभार लावावा म्हणून सुशील आठवीला असताना संध्याकाळी एका हॉस्पिटलमध्ये ‘रिसेपशनिस्ट’ म्हणून काम करू लागले. मित्रांची पुस्तकं उरलेल्या वह्यांतील कोरी पाने, असे सगळे साहित्य वापरून सुशील दहावीला पहिल्या श्रेणीत उत्तीर्ण झाले. त्यांना इंजिनिअर बनायचे होते. पण, त्यावेळी अनेकांनी सुशील यांच्या वडिलांना सांगितले, ”मुलाला अजिबात विज्ञान शाखेत टाकू नकोस.

खर्च परवडणार आहे का तुला? कॉमर्समध्ये टाक, बारावीनंतर कुठेतरी नोकरीला चिटकेल” त्यामुळे मग सुशील वाणिज्य शाखेत रूजू झाले. बारावीला ते पूर्ण गावातून दुसरे आले. मात्र, रघुवीर यांचे म्हणणे, ”बस झाले शिक्षण, माझ्या याने काम होत नाही.” ते खरेही होते. कष्टामुळे ते थकून गेले होते. अशावेळी मीराबाई पुढे आल्या. पतीला म्हणाल्या, ”मी अजून दोन घरची धुणीभांडी जास्त करते. पण पोराला शिकू द्या.सुशील शिक्षणासाठी जळगावला आले. तिथे ‘सीपीटी’ची परीक्षा दिली. परीक्षा उत्तीर्ण झाले. मात्र, दुसर्‍या वर्षी ‘आयपीसीसी’ची परीक्षा अनुत्तीर्ण झाले. दुसर्‍या प्रयत्नामध्ये सुशील उत्तीर्ण झाले. ‘पुढच्या प्रशिक्षणासाठी तू मुंबईला जा,’ असे त्यांच्या शिक्षकांनी त्यांना सांगितले. २०१५च्या आसपासते मुंबईला आले. सुशील मुंबईत गावच्या भाजप नगरसेवकांच्या ओळखीने आमदार निवासात राहू लागले.

पाच ठिकाणी मुलाखत दिली आणि सगळीकडेच निवड झाली. पण, आमदार निवासात किती दिवस राहणार? मुंबईत खिशाला परवडणारे भाड्याचे घर मिळालेच नाही. शेवटी एक दिवस त्यांनी ठरवले. मुंबई आपल्यासाठी नाहीच. ते चर्चगेट स्टेशनला आले. तिथून आईला फोन करून सांगितले की, मुंबई आपल्यासाठी नाही. मी परत येतो. मीराबाई म्हणाल्या, “तू दोन दिवस थांब, मी कुठून तरी पैसे जमवते.” सुशील विचार करत स्टेशनवरच बसले. रात्री स्टेशनवर गस्त घालणार्‍या ‘सीआरएफ’च्या जवानांनी त्यांना पाहिले. त्यांनी चौकशी केली. सुशीलची कहाणी ऐकून त्यांना दया आली. एकाने सुशील यांना एक संपर्क क्रमांक दिला. तो तुला तुझ्या आवाक्यातले घर मिळवून देईल, असे सांगितले. दुसर्‍या दिवशी ते त्या माणसाला भेटले.