सचिनवरील रागाची ६ कारणं!

 

 

सचिनच्या पन्नासाव्या वाढदिवशी... म्हणजे क्रिकेटच्या भाषेत ‘हाफ सेंच्युरी’ ठोकली असताना सगळे जग त्याला भरभरून शुभेच्छा देतय... तरीही आम्ही रागावलोत... सचिनबद्दल असे काही बोलायचं म्हणजे अगदी धाडसच हवं... टीका आणि तीही थेट क्रिकेटच्या दैवतावर म्हणजे नास्तिकपणाचा कडेलोटच...एक वेळ नास्तिक राहून एकवेळ देवावर टीका करणे सोपे आहे. पण, क्रिकेटच्या पंढरीत राहून सचिनवर राग... तोबा तोबाच... पण, जे खरं आहे ते बोलायचे धाडस तर हवच ना... मी खूप पाल्हाळ लावलय अस वाटतय का? तर ही आहेत माझी सचिनवरची रागाची सहा कारणे...

 

 

मी आज जो काही आहे यापेक्षा थोडा अधिक नक्की शिकू शकलो असतो... थोडे पैसे अधिक गाठीशी जमवले असते. पण, काय करणार आमच्या परीक्षा आणि सचिनच्या ‘इनिंग’ याचे इतके साटलोट असायचे की, दोन्ही हातात हात घालून यायच्या... मग सचिन खेळत असताना कोण अभ्यास करण्याचा वेडेपणा करेल... या वेडेपणात अभ्यास कधी हातून निसटून गेला कळलच नाही. रिझल्टच्या पुस्तकावर मिळणार्‍या लाल शेर्‍यापेक्षाही आम्हाला आतुरता असायची सचिनच्या शतकाची आणि त्याच्या विक्रमांची. रिझल्टमधील आमच्या लाल शेर्‍यांना सचिन जबाबदार तुच आहेस...आमच्या पिढीला तू नादावलस...

 

म्हणून आम्हाला त्याचा राग येतोय... देशभरात सगळ्यात आधी अंधश्रद्धेविरोधी कायदा महाराष्ट्राने बनविला. पण, याच महाराष्ट्रात आमची अवघी एक पिढी सचिनने अंधश्रद्धाळू बनविली. सचिन आऊट होऊ नये म्हणून आम्ही अंधश्रद्धेपायी एकाच जागेवर तासनतास बसून मॅच पाहिली आहे. अमूक एकाने बसून मॅच पाहिली की सचिन आऊट होतो म्हणून त्या मित्राला हक्काने तासन्तास उभे केलय. सचिन खेळायला आला की उठायचं नाही. बसलेली जागा सोडायची नाही. इतकच कशाला एक ठरावीक टीशर्ट घातल्यास सचिन ‘सेंच्युरी’ मारतो म्हणून कित्येक मॅच एकच टीशर्ट न धुता घालून मॅच बघितली आहे... ‘वन डे’ आणि टेस्ट मिळून १०० सेंच्युरी मारणार्‍या सचिनने आपल्या प्रत्येक सेंच्युरीनंतर आमच्यातील अंधश्रद्धेला खतपाणी घातले.

 

शाळेत रोज प्रार्थना करतेवेळी सत्य बोलायाची घेतलेली शपथ सचिनच्या मॅचच्या दिवशी आम्ही हक्काने मोडली. सचिनचा खेळ पाहता यावा म्हणून कितीवेळा खोट बोललो याची तर गणतीच नाही...सचिनसाठी कॉलेज बुडवणे ही तर त्यावेळेची शान मानली जायची. सचिनच्या मॅचसाठी कॉलेजच्या दांडीला आणि नंतर वर्गात शिक्षकांना अचानक सुट्टीचे कारण देताना जवळच्या किती नातेवाईकांना जीवंतपणी स्वर्गाची सफर घडवून आणली, याचा काहीच हिशेब नाही. आज ती कारणं आठवली तरी त्या वेडेपणाच आपसुकच हसू येत... सचिनवरील प्रेमापोटी किती खोट बोललो याचा हिशेबच नाही. ऐन तारुण्यातील ‘अफेअर’ लपविण्यासाठी जितकं खोट बोललो नाही तितके सचिनच्या मॅचसाठी खोट बोललो. इतकेच कशाला जिच्याबरोबर जगण्यामरण्याचे वादे केले, त्या बायकोशीही वेळेप्रसंगी खोट बोललो. कारण, एकच सचिनची ‘इनिंग’ पाहता यावी... आमच्या अख्या पिढीला खोटारडे बनवण्यात सचिनचा वाटा असा मोठा होता. तो खेळत गेला आणि आम्ही खोटे बोलत गेलो...

 

 

सचिनला आही दैवत मानले... त्याच्यासाठी जीव ओवळण्यासाठी आम्ही सदैव तयार... तो थोडासा कुठे अपयशी झाला की, सचिनचे टीकाकार गल्लीबोळातून बाहेर निघायचे. मग आम्ही सचिनसेनेचे जणू सरसेनापती असल्याच्या थाटात या टीकाकारांचा समचार घ्यायचो...प्रसंगी मैत्रीला तिलांजली द्यायचो. त्यावेळी व्हॉटसअ‍ॅप आणि फेसबुक नसल्यामुळे सचिनविरोधात बोलणार्‍यांची कुर्माची कुंडली कॉलेजच्या भिंतीपासून ते टॉयलेच्या भिंतीपर्यंत रंगवली जायची. सचिनच्या मानमरताबासाठी अशाप्रकारे क्रिकेटच्या कट्ट्यावर आम्ही कित्येकांच्या मैत्रीला मुठमाती दिलीय. सचिनसाठी आम्ही अनेकदा शत्रुत्व पत्करले... पण, क्रिकेटच्या मैदानाबाहेर एवढा किल्ला आम्ही लढवूनही हे महाशय गप्पच. टीकाकारांना आपल्या बॅटनेच उत्तर दिलं पाहिजे हे त्याचे वाक्य म्हणजे गांधीजींनी सांगितल्याप्रमाणे एका कानाखाली खाल्ली तर दुसरा कान पुढे करण्यासारखे झाले. सचिनने बॅटने या टीकेचे उत्तर देईपर्यंत आम्ही टीका करणार्‍याच्या मैत्रीला मूठमाती दिलेली असायची.