निळ्या निरभ्र आकाशात अचानक आलेले काळे कुट्ट ढग हेच येऊ घातलेल्या वर्षा सरींचे notification असते. झाडांना फुटलेली तांबूस कोवळी पालवी चैत्राचे notification असते...

प्रत्येकाचे रस्ते वेगळे, त्यामुळे अडथळे वेगळे आणि म्हणूनच ठेच लागण्याच्या वेळा आणि ठिकाणेही वेगळी. त्यामुळे ही अनुभवाची शिदोरी ज्याने त्याने, ज्याची त्याची मिळवावी लागते...

समाजाची पर्वा न करता, आरोप – प्रत्यारोप, प्रवाद झेलून सुद्धा अशी मैत्री निभावली जात असे. अशी उदाहरणे कमी नाहीत. ..

मनाचा हा निर्लेप - पणा बधीरतेकडे झुकणारा आहे. कोडगेपणाकडे जाणारा आहे. संवेदनशीलतेला बाधा आणणारा आहे...

प्रश्न पडायला हवेत आणि उत्तरे मिळवण्याची इच्छा मात्र असायला हवी. निसर्ग अक्षयपात्र आहे अशा सर्व उत्तरांचे...

आपल्या शरीराचा पाणी हा जसा महत्त्वाचा घटक आहे तसंच आपल्या जीवनाचा, हे छंद आणि आवडीच्या गोष्टी हा महत्त्वाचा घटक आहे...

आपल्याला एखाद्या गोष्टीचा उपयोग आहे आणि तिच्या शिवाय आपलं अडणार आहे असं जाणवलं तरच तिचं अस्तित्त्व आपल्याला महत्त्वाचं वाटतं कां?..

एखादी महान व्यक्ती समाजात उदयाला आली की, तिला आपण तिला ‘ देव ‘ करून टाकतो. गाभाऱ्यात तिला बसवून टाकलं आणि येता जाता नमस्कार केला की झालं ! त्याच्या जीवनाचे अनुकरण करण्याच्या जबाबदारीतून मुक्त होता येतं. ..

एका सुट्टीच्या दिवशी माझी फिरण्याची वेळ मी बदलली आणि मला खूप नाविन्य मिळाले त्याच फेऱ्यांमध्ये. आजूबाजूला घडणाऱ्या घटना वेगळ्या होत्या. माणसं पण वेगळी होती...

इतक्या मोठ्या प्रथितयश माणसालाही जर कंटाळा येत असेल तर आपण कशाला अस्वस्थ व्हायचं? हुश्श वाटतं मग मनाला. नॉर्मल आहोत तर आपण!..

कोणत्याही कृतीच्या अगोदर त्या कृतीच्या परिणामाची कल्पना करायला हवी. एक प्रकारची रंगीत तालीमच!..

मला वाटतं अनपेक्षितपणा ही जन्मदात्री आहे surprises ची. अपेक्षेपोटी अपेक्षाभंगाचं दुःख असत असं म्हणतात, तर अनपेक्षितते पोटी आश्चर्य जन्मते!..

एका शिबिरामध्ये मी ‘प्रसंगविश्लेषण’ नावाचं सत्र ऐकलं होतं. ते दीर्घकालपर्यंत माझ्या लक्षात राहिलं इतकं मनाला भावलं होतं...

आमच्या पैकी काहीजणी तर २०– २५ वर्षांनी भेटणार होत्या एकमेकींना! आणि नेहमी प्रमाणेच झाले...

पगारी कामाच्या पलीकडे पोचलेली ही माणसे जवळ पण असतात त्यामुळे जास्त ओळखीची पण असतात. विसंबून राहता येईल अशी असतात. त्यांचे मोल करण्यापेक्षा, त्यांचे मोल जाणणे एवढेच आपण करू शकतो...

दोन्ही देशांमध्ये फक्त एक लोखंडी कुंपण असलेली भिंत आहे. border वरच्या जयगांव या गावामधून दिसणारी कुंपणापलीकडची इमारत भूतानमध्ये आहे असे आमच्या गाईडने सांगितले तेंव्हा खूपच मजा वाटली...

कोणीच माणूस सद्गुणांचा पुतळा नसतो. पण काहीवेळा आपण एखादा चांगला गुण अनुभवून त्यावरून त्याची एक आदर्श प्रतिमा तयार करतो मनात...

आपल्या सारख्या कुटुंबांनी समाज बनतो आणि आपल्या सारख्या माणसांनी कुटुंब बनतं! म्हणजेच आपल्या समाजाचं smallest unit आपणच आहोत...

खाद्यपदार्थ ही रोजची गोष्ट असल्याने अशी निवड पटकन लक्षात येते पण इतर अनेक उदाहरणांमध्येही आपल्याला अशी निवड करावी लागते...

बऱ्याच वेळा एखादी गोष्ट खूप सवयीची झाली तर ती नसताना सुद्धा आपल्याला ती आहे असंच वाटतं. सतत हातावर घड्याळ घालायची सवय असेल तर हातात घड्याळ नसतांनाही ते आहे असं वाटतं. ..

फक्त अशा विशिष्ट काळासाठीच असे ‘ करावे – न करावे ‘ नियम असतात असं नाही म्हणता येणार. प्रत्येकाची अशी कधी छोटी तर कधी मोठी यादी असते...

सर्व नियम पाळून केलेला स्वयंपाक घरातल्या सर्वांना आवडेलच असं अजिबात नाही. खरी गंमत अशी आहे की प्रत्येक घराचं असं एक वेगळं cook – book असतं. ..

सर्वसामान्य बुद्धिमत्तेच्या माणसाला समोरचा कसा वागतोय हे नक्कीच लक्षात येतं. पण याचा अर्थ आपल्यालाही तसंच वागता आलं पाहिजे असा नाही. असं वागायचं ठरवलं तर आपली स्वाभाविकताच आपण गमावून बसू...

तपशील, घटना, स्थान, व्यक्ती वेगवेगळ्या असतील पण सर्व ठिकाणी एक समान सूत्र आहे ते म्हणजे लोक काय म्हणतील?..

समीक्षकांची आणि रसिकांचीही सर्वात आवडती आणि जिला चिरंजीवी म्हणता येईल अशी तुलना आहे दोन गान हिऱ्यांची...

आपल्या नेहमीच्या आयुष्यात ही गोष्ट इतकी सहज घडते की आपल्या हे लक्षात ही येत नाही. पण जेंव्हा कोणीतरी आपल्यावर दुसऱ्याचा राग काढत तेंव्हा आपण चटकन म्हणतो की, वड्याच तेल वांग्यावर काढू नकोस...

स्व-संवाद घडण्याची प्रत्येकाची वेगळी जागा असते. जितक्या व्यक्ती तितके प्रकार. एकांत मात्र आवश्यक...