चावून दात ओठ, खातो कुबेर पोहे...

ज्यांना आपला रोजचा अग्रलेखही विचारपूर्वक लिहिता येत नाही आणि छापून आल्यावर दोन-चार दिवसांनी कंबरेत लाथा बसल्यावर तोच अग्रलेख मागे घ्यायचीही लाजलज्जा उरलेली नाही, असे लोक आजकाल ‘प्रतिष्ठित’ म्हणून उजळमाथ्याने वावरत असतात. मग कोश्यारींना राज्यपाल पदाची प्रतिष्ठा राखून काम करणे अवघडच होणार ना? संपादक झाल्यापासून ‘कुबेर’ अकस्मात ‘कुमारा’वस्थेत गेलेले आहेत. त्यामुळे रोजच्या रोज संघ वा भाजपच्या विरोधात गरळ ओकल्याखेरीज त्यांना अन्न पचत नाही. शिवाय अवेळी ‘कुमारा’वस्थेत गेल्यावर अवघे जग वृद्धाश्रमात भरती झालेले वाटल्यासही नवल नाही. त्यामुळे त्यांना महाराष्ट्रातील घटनात्मक पेचप्रसंग समजून घेता आला नाही किंवा त्यातली राजकीय गुंतागुंत समजणे शक्यच नव्हते. इथेच तर या ‘असंतांच्या संताचे’ दोहे सुरू होतात. आपल्याला ज्याचा गंध नाही वा आकलनाच्या पलीकडली गोष्ट आहे, म्हटल्यावर त्यांना शांत बसवत नाही. ते हिरीरीने आपली नसलेली अक्कल पाजळायला पुढे सरसावतात. यापूर्वी नियुक्त आमदाराने मुख्यमंत्री होण्याचा एकच दाखला एका वृत्तपत्राने सादर केला. तोही कुबेरांच्या गावी नाही आणि त्यात सहभागी असल्याने खुद्द पहिले पंतप्रधान नेहरू कशाला प्रक्षुब्ध झाले, तेही ठाऊक असण्याचा संबंधच येत नाही. अशा रितीने “राजाजी सत्तेला चिकटून बसले म्हणजे चुकीचा संदेश जातो,” असे म्हणत नेहरूंनी विरोध केला होता. म्हणजेच नेहरूंनाही लज्जास्पद गोष्ट वाटली व त्यांनी राज्यपालांची हजामत केली होती. ते कुबेरांना अभिमानास्पद वाटते. त्यावरूनच वृद्धाश्रमात जाण्याची पातळी कोणी गाठली, हे लक्षात येऊ शकते. पण, घटनाक्रम बघितला तर पंतप्रधान मोदी व गृहमंत्री अमित शाह यांनी मध्यममार्ग शोधलेला आहे. उद्धव ठाकरे यांनी मोदींना साकडे घातल्यावरच तो तोडगा निघू शकला आहे. गेले दोन-तीन आठवडे अर्धवट संपादक व सल्लागारांच्या नादी लागून मुख्यमंत्रीच गोत्यात आलेले होते. पण, तोडगा काय आणि तोच कसा प्रतिष्ठित आहे, ते समजायला आपली बुद्धी शाबूत असायला हवी ना?