सापाच्या तोंडातील बेडूक

महाराष्ट्र राज्याचे मुख्यमंत्री उद्धव ठाकरे झाले. त्यांचे मंत्रिपद स्थिर होण्याच्या आतच कोरानाचे भयानक संकट उभे राहिले. उद्धव ठाकरे मीडियापुढे येतात आणि काही सूचना करतात. त्यांचे बोलणे, देहबोली हे सांगते की, ते शिवसैनिकांपुढे बोलत आहेत. ‘मला हे चालणार नाही, मी हे खपवून घेणार नाही, मला महाराष्ट्र कोरोनामुक्त करायचा आहे.’ ही भाषा शिवसैनिकांच्या सभेपुढे चांगली आहे. महाराष्ट्रातील सगळी जनता काही शिवसैनिक नव्हे. या जनतेशी कसा संवाद साधायचा, हे त्यांच्या सल्लागारांनी त्यांना शिकविले पाहिजे. ‘लॉकडाऊन’च्या काळात पालघर येथे दोन साधूंच्या हत्या झाल्या. आपली परंपरा हे सांगते की, साधू अवध्य असतात. त्यांचे रक्त सांडू नये. त्यातून अनर्थ निर्माण होतात. ते सर्वांना भोगावे लागतात. साधूंच्या हत्येची नैतिक जबाबदारी महाराष्ट्र शासनावर आणि गृहमंत्र्यांवर आहे. गृहमंत्र्यांनी पालघर जिल्ह्याचे पोलीस अधीक्षक गौरव सिंग यांना सक्तीच्या रजेवर पाठविले. खरं म्हणजे, गृहमंत्र्यांनाच घरी बसविले पाहिजे. केंद्र सरकारच्या हातात शासन बरखास्तीचे ३५६ कलम आहे. आता त्याचा वापर केला तर राजकारण केले, असा आरोप होईल. पालघरमध्ये चोर समजून संन्याशांना मारले आणि गृहमंत्र्यांनीदेखील चोर ठरवून संन्याशालाच मारले. पोलीस अधीक्षकला हटवल्याने गृहमंत्र्यांची नैतिक जबाबदारी संपत नाही. महाराष्ट्रातून ‘इंटरनॅशनल फायनान्शियल सर्व्हिस सेंटर’ गुजरातमध्ये स्थलांतरित करण्यात आले. यातूनच ‘गुजरात विरुद्ध महाराष्ट्र’ असा वाद सुरू करण्यात आलेला आहे. नरेंद्र मोदी आणि अमितभाई शाह गुजरातचे आहेत. भाषिक वाद उत्पन्न करूनच शिवसेनेचा जन्म झाला, या वादावरच ती वाढली. म्हणून आपल्या जीन्समध्ये जे आहे ते शिवसेना विसरू शकत नाही. ‘इंटरनॅशनल फायनान्शियल सर्व्हिस सेंटर’ ही संस्था महाराष्ट्रात ठेवण्यासाठी १४ वर्षांचा कालावधी दिला गेला. त्या काळात काही झाले नाही. आता राजकारणासाठी रडारड चालू आहे. महाराष्ट्राचे हित, मराठी माणसाचे हित असले भावनिक मुद्दे पुढे आणण्यात आले आहेत. सापाच्या तोंडात जात असतानादेखील बेडकाने जीभ बाहेर काढली नाही तर तो बेडूक कसला?

 

विषय एवढ्यावरच थांबत नाही. आपल्या देशातील डावी डोकी फार पुढे धावत असतात. त्यांनी एक कथा चालविलेली आहे, ती म्हणजे, कोरोना महामारीच्या आडून नरेंद्र मोदी स्वतःला देशाचे एकमेव रक्षक म्हणून स्थापित करायला निघालेले आहेत. देशाला संबोधन करण्याचे काम तेच करतात. कौशल्याने हिंदू विषयसूची पुढे आणतात. जनतेला टाळ्या वाजवायला सांगतात, दिवे लावायला लावतात. या सर्व हिंदू परंपरा आहेत. मोदी त्यांचा कौशल्याने उपयोग करीत आहेत. विविध योजना तेच जाहीर करतात. या सर्वांचा अर्थ असा की, ‘मीच तुमचा रक्षक आहे,’ असा ते देऊ इच्छितात. डाव्या डोक्यातून निघालेली दुसरी कल्पना अशी की, कोरोना व्हायरसच्या आडून मुस्लीम द्वेषाचे राजकारण खेळले जात आहे. निजामुद्दीन येथे मरकज ‘तबलिगी’ जमातीने कोरोना व्हायरस भारतात पसरविला, असा प्रचार चालू आहे. यापूर्वी ‘लव्ह जिहाद’ हा शब्द पुढे आणला. आता ‘कोरोना जिहाद’ असा शब्दप्रयोग वापरला जात आहे. मुसलमानांविरुद्ध खोटे व्हिडिओ आणि व्हॉट्सअपवर संदेश फिरविले जात आहेत. अल्लाने मुसलमानांना कोरोनापासून मुक्त ठेवले आहे. हिंदू काफ़िरांवर कोरोना सोडला आहे, असेही संदेश पसरविले जात आहेत. या म्हणण्याच्या समर्थनार्थ कोरोना व्हायरसच्या संदर्भात ज्यांना अटक केली जाते, त्यातील मुसलमान शोधून त्यांच्या कथा केल्या जातात. औरंगाबादजवळ रेल्वेगाडीखाली १६ मजूर मेले. समजा, त्यातील चार-पाच जणदेखील मुसलमान असते तर डाव्यांनी कथा रचली असती की, यांना रेल्वे खाली मुद्दाम ठार करण्यात आले. कधीकधी मनात विचार असा येतो की, मोदींच्या ऐवजी मनमोहन सिंग पंतप्रधान असते तर? मोदींकडे जनसंवादाचे जबरदस्त कौशल्य आहे. मनमोहन सिंग यांच्याकडे ते शून्य आहे. मोदी यांना देशाची भाषा समजते, लोकभाषा समजते, जनतेच्या आस्थेची प्रतिके समजतात. मनमोहन सिंग यांना उर्दू शेरोशायरी समजते, पाश्चात्त्य अभिजनांची भाषा त्यांना समजते. जनतेत आत्मविश्वास निर्माण करण्याच्या संदर्भात मोदींना १०० गुण दिले, तर मनमोहन सिंग यांना १० गुण द्यावे लागतील. मनमोहन सिंग यांची भाषा, देहबोली, वाणी, चालणे हे देशाच्या सर्वोच्च नेत्याची गरिमा वाढविणारी नसते.