आताच तर घराबाहेर पडलोय...

 

 

‘हम मोदी को मारेंगे,’ हे वाक्य कुण्या हिंस्त्र दहशतवाद्याचे नाहीत किंवा त्या दहशतवाद्यांची पाठराखण करणार्‍या मानवतावादी मुखवट्यांचेही नाहीत. तर हे वाक्य एका बालकाने म्हटले आहे. दुधाचे दातही तुटले नसतील, पण ते बालक मोदींना मारण्याची भाषा करत आहे. मुले देवाघरची फुलेच असतात. अशा या निष्पाप बालकाच्या ओठी कुणाला मारण्याची इतकी तिरस्कृत भाषा येऊच कशी शकते. पण मुलं तेच बोलतात जे ते ऐकतात. त्यामुळे या बालकाच्या ओठातले वाक्य हे त्याच्या आजुबाजूच्या मोठ्या व्यक्तींच्या मनातला द्वेषच आहे. समाजबांधवांच्या अज्ञानाचा, त्यांच्या वंचित अवस्थेचा वापर समाजात दुही, अस्थिरता माजवण्यासाठी करणे यात तर फुटीरतावाद्यांचा हात कुणीही पकडू शकत नाही. अर्थात, या सगळ्या पाठचे गणित राजसत्ता आहे. देशावर सतत प्रस्थापित करण्यासाठी लोकांना धर्माच्या नावावर उकसवणे सोपे असते. त्यामुळेच ‘इस्लाम खतरेमें हैं’ची बांग सदोदित हे लोक देत असतात. ८०० वर्षे जुलमी राजवट केल्यावर, लोकांना दमनाने धर्मांतर करायला लावल्यावरही जर या देशात ‘इस्लाम खतरे में’ असेल तर यासारखा दुसरा खोटारडेपणा नाही. ‘गंगा-जमनी तहजिब’ किंवा ‘अल्ला तेरो नाम इश्वर तेरो नाम’ वगैरेची जपमाळ कितीही ओढा, तरीही आजही काही लोक आहेतच की ज्यांना या देशावर संविधानाचे राज्य किंवा लोकशाही नको आहे. त्यांना या देशात हिंसा दहशतवाद माजवायचा आहे. त्यामुळे हे लोक लहान मुलांना हत्यार बनवून त्यांना समाज आणि देशद्रोही बनवत आहेत. मेल्यानंतर स्वर्ग मिळावा, ७२ हूर-ऐषाराम मिळावा म्हणून ही थेरं केली जातात म्हणे. पण मग बालकांच्या निष्पापतेचा बळी देऊन त्यांना हिंस्त्र, द्वेषी बनवणार्‍यांना अल्लाताल्ला कयामतच्या रात्री सुकून देईल की दोजख देईल? आपल्या कर्माची फळं आपल्याला काय मिळणार? याची जाणीव जेव्हा या लोकांना होईल त्या वेळी ते बालकांना हत्यार बनवायचे सोडतील. मग कदाचित कुणी बालक म्हणताना दिसणार नाही की, ‘हम मोदी को मारेंगे..!’