विजय तरवडे : एक गुणी विद्यार्थी व लेखक

1966 ते 1971 हा माझ्या आयुष्यातील पाच वर्षांचा मंतरलेला कालखंड होता. या काळात माझे पुण्यात वास्तव्य होते. एकीकडे ‘एम.ए.(इंग्रजी)’चा अभ्यास आणि दुसरीकडे शिवाजीनगरमधील ‘भारत इंग्लिश स्कूल’मधील शिक्षकाची नोकरी. शिकणे आणि शिकवणे दोन्हीचा आनंददायी अनुभव एकाच वेळी घेत होतो. शेकडो विद्यार्थ्यांचे, त्यांच्या पालकांचे, सहकारी शिक्षकांचे भरभरुन प्रेम मला या काळात मिळाले. अनेक विद्यार्थ्यांच्या घरांपर्यंत माझा संपर्क होता. समाजमाध्यमांच्या या युगात त्यातील कित्येक जण आजही माझ्या संपर्कात आहेत. आमचा नेहमी संवाद होत असतो. त्यातील दोन ठळक नावे म्हणजे, अविनाश आव्हाड आणि विजय तरवडे. दोघांचाही पिंड वेगळा. दोघेही अत्यंत हुशार आणि बुद्धिमान. दोघेही टेक्निकल तुकडीतील विद्यार्थी. अविनाश सरळमार्गी. पुढे इंजिनिअर झाला. रितसर नोकरी करुन सांसारिक जीवनात अतिशय यशस्वी झाला, तर विजय वाट चुकलेला वाटसरु. चुकून टेक्निकल शाखेकडे आलेला. त्याचा पिंड कलेचा, साहित्याचा. छिन्नी-हातोड्यापेक्षा लेखणी त्याला प्रिय. वाचनात त्याला विशेष रस. वृत्तीने हरफन मौला. चाकोरीबाहेरचा स्वतंत्र विचार करणारा. खट्याळ आणि फिरक्या घेणारा. सदैव हसतमुख आणि आनंदी. आपला मार्ग चुकला, हे त्याच्या वेळीच लक्षात आले आणि विशेष म्हणजे, आपली चूक त्याने वेळीच दुरुस्त केली. त्याने ‘फर्ग्युसन महाविद्यालया’त कला शाखेत प्रवेश घेतला. आपली मूळ आवड व कल त्याने ओळखला व आयुष्याचे सोने करुन घेतले. फर्ग्युसन महाविद्यालयातील समूळ सांस्कृतिक वातावरण तेथील ‘साहित्य सहकार’ ही साहित्यविषयक चळवळ, इंग्रजी विभाग यात तो रमला. क्रमिक पुस्तके वा विषय या पलीकडचे शिक्षण त्याने येथे घेतले. भरपूर अवांतर वाचन, अभ्यासेत्तर उपक्रमातील सहभाग यामुळे त्याचे व्यक्तिमत्त्व चहू अंगांनी फुलले. जीवनाचे ध्येय, गंतव्य स्थान व दिशा त्याला इथे सापडली. मग त्याने मागे वळून कधी पाहिलेच नाही. आपल्या पिंडाशी, मूळ प्रवृत्तीशी तो प्रामाणिक राहिला. वाचन, मनन, चिंतन, व्यामिश्र जीवनानुभव आणि त्या सर्व संयुगांचे सकस लेखनात रुपांतर यात तो मनापासून रमला.