एकच वादा!!!

मीडियावाल्यांनो ते गाणं आमच्या तरुणपणी लय गाजलं होतं. ‘ज़िन्दगी के सफ़र में गुज़र जाते हैं जो मकाम वो फिर नहीं आते.’ तसंच झालंय. त्यामुळे सांभाळून पाय टाकतो. नाही तर आपण पुढे जायचो अन् कळायचं की, अरे आपल्याला पाठी खेचणारे आपल्या आधी तयारीत आहेत. सगळं विचार करून वाईच थांबलोय. तुम्हाला माहिती नाय का की, मी बोललो मेल्याशिवाय पार्टी सोडणार नाय म्हणजे नाय, तर तिकडं सोशल मीडियावर लोकांनी प्रश्न विचारला की, कोण मेल्याशिवाय मी पार्टी सोडणार नाय? कोण म्हणजे? किती गमजा करता तुम्ही लोक! आता कोण मेल्याशिवाय मी पार्टी सोडणार नाय, हे काय सांगण्यासारखं हाय व्हय. तुम्ही लोकांना कायच्या काय बोलता. मी कोणाच्या मरणाबद्दल बोलणार? मी मेल्याशिवाय पार्टी सोडणार नाय असं मला म्हणायचं हुतं. तुम्ही लोक पण पार धुरळा उडवता. मी कुठं जाणार हे माझ्याआधीच ‘ब्रेकिंग’ सांगून मोकळं बी होता? काय राव काय समजना! तुमी तर तुमी ते आमच्या राशीला आलेलं, तर काय करलं, काय बोलेल याचा पत्ता नाय. ते कोणत्या पक्षाचे प्रवक्ता हायेत आमच्या की त्यांच्या. उगा मनाला येईल ते बावचळत सुटतंय. आपल्याला काय जे जे हुईल ते ते पाहात बसायचं. कंटाळा आला तर गालातल्या गालात हसायच फक्त. कारण, डोळ्यांनी बोलायची पण चोरी केली राव या मीडियानं. नाही मी कंटाळा आला म्हणून सहज आपली नजर इकडंतिकडं फिरवली होती. कायतरी गमतीदार काही एकल दिसलं तेव्हा हसलो होतो. झाली डोळ्याची हालचाल. पण, ते पत्रकार फार बारा... बाराबुद्धीचे. लगेच संबंध आमच्या उद्धवरावांशी जोडला होता. आता आमचे उद्धवराव आहेत असे की त्यांना बघून... जाऊ दे, पुढचं काय बोलत नाय. त्याची पुरी हयात राजकारणात गेली. कशी कशी माणसं सोबत होती, आली गेली. आता उद्धवराव सोबत आहेत. सवय झाली. नाय सवय करून घेतली. पण, लोक काय गप बसायला तयार नायत. जरा निवांतपणासाठी फोनबिन बंद करून आपला ‘क्वालिटी टाईम’ घालवावा, तर लगेच यांच्या बातम्या सुरू. अजितदादा भाजपमध्ये प्रवेश करणार! कितीदा जखमेवर मीठ चोळणार रे तुम्ही लोक. पहाटे एकदा तो सुवर्णक्षण आलेला. लोक म्हणतात तेव्हा माघार घेऊन मी माती खाल्ली. आता काय मातीचा चिखलच होणार. काय म्हणता चिखलातच कमळ उमलते. हाय का? आता असं बोलून पुन्हा काकासाहेबांना अन् ताईसाहेबांना ‘अलर्ट’ करायचं काम करू लागला का?

९५९४९६९६३८