ती लढली अन् ती जिंकली...

शेवटी व्यवस्थित काळजी घेऊनही तिला कोरोना झालाच. तिच्यासोबत तिची मैत्रीण राहायला आलेली रजनी घेगडमल. ती नर्स. रजनीने तिला परिसरातील एकूण एक दवाखान्यात नेले. पण, कोरोना रुग्ण म्हणून सगळीकडे दरवाजे बंद. कोविड रूग्णालयात जागाच नाही. अशावेळी तिने निर्णय घेतला, आपण स्वत: डॉक्टर आहोत. आपण स्वत:वर उपचार करू. ती सरळ रमाबाईनगरच्या दवाखान्यात आली, रजनीला सगळे उपचार समजावून सांगितले. घरातल्यांना कळवले आणि सांगितले की, ती स्वत:चे उपचार स्वत:च करेल. तसे अनुज्ञापत्रही तिने संबंधित व्यवस्थेकडून घेतले. १५ दिवस तिने डॉक्टर मित्र-मैत्रिणींच्या, वरिष्ठांच्या मार्गदर्शनाने उपचार घेतले. ती बरी झाली. बरं वाटल्यावर नियमानुसार काही दिवस दवाखाना बंद ठेवला. स्वत: ‘क्वारंटाईन’ झाली आणि काही दिवसांनी पुन्हा दवाखाना सुरू केला. रमाबाई आंबेडकरनगरच्या जनतेचा हक्काचा हा छोटा दवाखाना पुन्हा सुरू झाला.

 

कोरोना काळातले तिचे रमाबाई आंबेडकरनगरमधील कार्य खरेच उल्लेखनीय आहे. कोरोनाच्या आपत्तीमध्ये डॉ. स्नेहलची उदात्त करुणामयी वृत्ती कुणाही संवेदनशील माणसाला नतमस्तक करणारी आहे. भलेभले लोक कोरोनाला घाबरून गेले. मात्र, कामाशिवाय कुणाशीही न बोलणारी, नेहमीच हसतमुख असणारी डॉ. स्नेहल अहिरे मात्र घरदार सोडून, आपल्या प्रेमळ आईबाबांना समजावून, २४ तास लोकांची सेवा करता यावी म्हणून रमाबाई आंबेडकरनगरमध्ये राहिली. काम करताना तिला कोरोना झाला, तर यावर तिची पहिली प्रतिक्रिया होती. “बरे झाले मला कोरोना झाला. आता, कोणत्याही रुग्णाला तपासताना मला जास्त स्पष्टता येईल.” ही असली सेवावृत्ती, निरपेक्षवृत्ती आजकालच्या जगात अभावानेच दिसून येते. आज वस्तीतली लोकही आरोग्याचा सल्ला घेण्यासाठी नव्हे, तर इतर कौटुंबिक, वैयक्तिक गोष्टीतला सल्ला घेण्यासाठीही डॉ. स्नेहलकडे येतात. ती या रमाबाईनगरची ताई, लेक झाली होती. खूप श्रीमंती, खूप डोळे दीपवून टाकणारे यश हे माणसाच्या माणूसपणाचे प्रतिमान होऊच शकत नाही, तर माणूस कठीण काळात कसे वागतो आणि समाजासाठी काय योगदान देतो, यावरच त्याचे श्रेष्ठ माणूसपण आधारभूत आहे. डॉ. स्नेहलचे माणूसपण असेच आभाळभर...