खाया पिया कुछ नही...

निवडणूक आयोगाने महाराष्ट्रातील रखडलेल्या विधान परिषदेच्या निवडणुका घ्यायला परवानगी दिली. त्यामुळे आता महाराष्ट्रात निर्माण झालेला राजकीय अनिश्चिततेचा धुरळा खाली बसेल. महाराष्ट्राची पुण्याई मोठी म्हणून महाराष्ट्र दिनी हा निर्णय आला. आता हे कोण म्हणाले? सांगायलाच हवे का? अर्थात महाराष्ट्रातल्या कलियुगातले दिव्यदृष्टीकारांचे हे दिव्य म्हणणे आहे. त्यांचेही म्हणणे खरेच आहे म्हणा. कारण, त्यांनी यासाठीच केला होता अट्टाहास... कोरोना काय येईल-जाईल, लोकांचे काय होईल ते होईल. पण सत्तेच्या चाव्या हातात असल्या पाहिजेत. आता त्या चाव्या राखण्यासाठी काय काय करावे लागते याचा हिशोब ठेवायची अजिबात गरज नाही. नव्हे तसे राजकारणात करायचेच नसते. खलबत केली, बारामती, दिल्ली व्हाया लीलावती, तेव्हा कुठे चक्र भिरभिरले आणि एकदा कुठे सरकार बसवले. बसवलेच. रोखठोक बोलायला हवे. ते भारीच मौजेचे दिवस होते. सगळ्या चॅनेलवर तेच होते. पण गेले ते दिवस उरल्या त्या आठवणी... जाऊ दे, तर कोरोनाच्या पार्श्वभूमीवर देशात आपत्ती नियोजन व्यवस्थित व्हावे, म्हणून सगळ्याच निवडणुका पुढे ढकलण्यात आल्या होत्या. पण देशाचे आणि लोकांचे काय घेऊन बसलात. अजेंडा एकच आहे कसेही सत्ताधीश राहायचे. या निवडणुका व्हाव्यात ही तो... कुणाची बरं इच्छा? काकांची, मॅडमची, साहेबांची इच्छा. शेवटी निवडणुका होणार म्हणजे होणार. त्यासाठी आता दिल्लीश्वरांना विनंती करावी लागली. पण ‘चलता है. हेच तर राजकाराण है।’ पाय धरा, पाय ओढा. दिल्ली तख्त, औरंग्या पाप्या, अफजूल खान, कोथळा, भाला, बाण वगैर वगैरे शब्द कधी वापरायचे कधी नाहीत त्याचेही एक तंत्र असते. तर असो... मुद्दा हा की, आता महाराष्ट्राचे कोरोनामुळे काय होईल ते होवो, पण राज्य सत्ता निश्चित राहिली पाहिजे. महाराष्ट्रात कोरोनाने जनतेला त्राहीमाम करून सोडले. कुणाचा कुणावर विश्वासच राहिला नाही. (राज्य सरकारवरचा विश्वास नाही म्हणत, कारण तिघांनी जनमताचा अनादर करून सत्ता स्थापन केली तेव्हाही जनतेला यांच्याबद्दल विश्वास नव्हताच.) पण आता विधान परिषदेच्या निवडणुका होणार.. सत्ताधीश राहणार.. शेवटी काय? ‘अपना काम बनता... में जाये जनता...’