एक धाव अस्तित्वाची...

“२०१४ हे वर्ष माझ्यासाठी फार कठीण होते. माझ्याबद्दल अनेकांनी अनेक तर्कवितर्क लावले. माझ्यावर प्रचंड टीका करण्यात आली. पण, आज त्याच मुलीने देशासाठी पदक मिळवले आहे, ही फार मोठी गोष्ट आहे,” असं द्युती आशियाई स्पर्धेत रौप्यपदक मिळवल्यानंतर म्हणाली.

आज द्युतीने जे यश संपादन केले त्यात अनेकांचा वाटा आहे. मात्र, तिच्या मते, तिच्यासाठी स्वबळाचे महत्त्व फार आहे. ती म्हणते, “माझं स्वत:वर जेवढं प्रेम आहे, तेवढाच स्वत:वर विश्वासदेखील आहे. माझं कर्तृत्व हे मी मुलगी आहे म्हणून मोठं मानावं, असं मला कधीच वाटत नाही. मी केवळ एक खेळाडू आहे.”

द्युतीने आपल्या प्रवासात खूप चढ-उतार पाहिले. नैराश्यही अनुभवलं. पण, कधीही हार मानली नाही. आशियाई स्पर्धा जिंकल्यानंतर द्युतीने एक अजब खुलासा केला. ती म्हणाली की, “मी धावताना डोळे बंद ठेवले होते आणि शर्यत संपताना मी माझे डोळे उघडले. मला फायनल लाईन पार करताना पाहायचे होते, जेणेकरुन मी माझ्या स्वप्नपूर्तीचा तो क्षण अनुभवू शकेन.” द्युतीने भारतातीलच नव्हे, तर एकूणच जगभरातील महिला क्रीडापटूंना मिळवून दिलेला हा सन्मान सुवर्णपदकापेक्षा सर्वार्थाने मोठा आहे.