विलोभनीय तितकाच श्रवणीय 'हंपी'!

 

एखादा चित्रपटाची सुरुवात तुम्ही कशी करता यावरही रसिकांचा त्या चित्रपटामध्ये रस निर्माण होत आधारित असतं. या वर्षात बघितलेल्या बऱ्याच चित्रपटांपैकी 'मुरंबा'ची सुरुवात मला जबरदस्त आवडली होती. आणि आता त्यानंतर थेट 'हंपी'ने तो मान मिळवला. संपूर्ण स्क्रीन वर ४-५ उंचच्या उंच नारळाची झाडं, एक लांब लचक पूल आणि नायिकेचा प्रेक्षणीय 'हंपी'च्या दिशेने सुरु झालेला प्रवास. हा पहिलाच सीन पाहून आपसूकच मुखातून व्वा! अशी प्रतिक्रिया उमटून गेली. कालांतराने ही प्रतिक्रिया वारंवार उमटू लागली आणि अखेरीस लक्षात आलं की हेच 'हंपी' या चित्रपटाचं बलस्थान आहे. मुळात 'हंपी' हे लोकेशनच असं आहे की तुम्ही तिथल्या दृश्यांमध्ये आकंठ बुडून जाता. पण हीच प्रेक्षणीय स्थळं अमलेंदू चौधरी याने ज्या पद्धतीने टिपली आहेत आणि तितक्याच सफाईने ते संपादित करून आपल्यासमोर मांडली आहेत, त्याला खरच सलाम! 

 

बहुतांश वेळा एखाद्या चित्रपटाचे समीक्षण करताना आधी कथा, दिग्दर्शन, अभिनय, संगीत आणि मग छायाचित्रण या पद्धतीने बोलले जाते. पण 'हंपी' हा चित्रपट माझ्या मते खरोखरीच या पद्धतीला अपवाद ठरला आहे. चित्रपटेच्या कथेत म्हणावा तितका दम नाहीये किंबहुना ज्या व्यक्तिरेखा चित्रपटात दाखवल्या आहेत त्यामध्ये खूप लवकर आपण गुंतत नाही किंवा त्या 'रिलेट'ही होत नाहीत (अर्थात जे हंपीला जाऊन आलेत ते कदाचित रिलेट करू शकतील). चित्रपटाचा ट्रेलर बघितल्यावर उत्सुकता नक्कीच वाढल्या होत्या. 'लव्ह-ट्रॅव्हल' या  विषयावर मराठीत काही तरी वेगळं बघण्याची संधी मिळेल असं वाटलं होतं. मध्यंतरापर्यंत 'हंपी' त्याच वेगळेपण टिकून ठेवण्यात यशस्वी झाला आहे, पण पूर्वार्धात मात्र तो नेहमीच्या प्रेमाच्या सरधोपट मार्गावर जातो आणि म्हणूनच त्यातला रस आपसूकच कमी होतो. पण या सगळ्यात मोठ्या स्क्रीन वरचे आकर्षक चित्रणाची आपल्याला इतकी भुरळ पडलेली असते की कथेमधील या त्रुटी फारशा लक्षात राहत नाही.